“Ik weet nu dat ik geraakt kan worden zonder dat ik mijn professionaliteit verlies. Zolang ik me maar bewust ben van mijn betrokkenheid.”
Aldus een mooie overpeinzing van huisarts Marieke Dijkzeul uit de fraaie reeks “Die ene patiënt” van de Volkskrant. Net als veel andere professionals in de hulp- en zorgverlening worstelde zij met haar emoties bij een ernstig zieke patiënt. Wanneer ‘verlies’ je jouw professionaliteit? Wanneer wordt een professionele relatie (te) persoonlijk? En verdwijnt daardoor de noodzakelijke, objectieve afweging?
Lastige kwesties. Kwesties die overigens in vrijwel alle gevallen van ‘begeleiding’ aan de orde kunnen zijn. Persoonlijk contact ráákt. Oprechte aandacht maakt betrokken. Er gebeurt iets binnen de relatie en dat is maar goed ook!
Vraag is wat de betekenis is van de in professionele omstandigheden gegroeide relatie?
Sommigen zeggen dat een professional zich van een definitief oordeel behoort te onthouden als hij dicht bij de patiënt/cliënt staat? Anderen vinden juist dat een professional een meer weloverwogen besluit kan nemen omdat hij dicht bij de patiënt/cliënt staat?
Soms ontaardt dit hardnekkige verschil van mening in een gesprek over goed en fout, over verstandig en onhandig.
In literatuur en wetenschap staat inmiddels (gelukkig) vrijwel onomstreden vast dat de kwaliteit van de relatie een bepalende factor is voor de kwaliteit van de dienstverlening. Vanzelfsprekend wordt daaraan dan ook binnen opleidingen veel aandacht besteed. Kennis hebben van bepalende factoren binnen een professionele relatie is echter geen enkele garantie op een kwalitatief hoogwaardige relatie. Reflectie op eigen denken, voelen en handelen is essentiëel bij het maken van afwegingen, bij het nemen van goede besluiten. En zou daarom in elke werksetting vanzelfsprekend moeten zijn. Serieuze reflectie is echter geen sinecure. Het doet soms pijn. Schuurt langs grenzen van het eigen denkvermogen en vraagt om doortastendheid naast betrokkenheid. Twee elementen die impliciet aan bod komen bij de juiste balans tussen afstand en nabijheid.
Het is een hele opgave, een kunst soms om een relatie te creëren waarbij het mogelijk is om vrijmoedig te spreken, grenzen op te zoeken, dichbij te komen zonder de kwaliteit van die relatie in gevaar te brengen.
Misschien dat we dán kunnen spreken over een professionele balans?
Juli 2019
