“Gisteren hoorde ik per toeval een uitspraak van mijn baas waar ik enorm van schrok. Hoe is het mogelijk dat hij zich zó kwetsend en denigrerend over iemand uitlaat? Ik vond het shockerend. Dat had ik van hem nooit verwacht. Hoe méér ik er over nadacht, hoe bozer ik werd. Wil ik nog wel met deze man werken?”
Deze opvallende en onthutsende mededeling ving ik op tijdens een projectvergadering en was gelukkig niet voor mij bedoeld. Hij sloeg desondanks in als een bom en aanwezigen vielen beduusd stil. Gezien de context werd er op dat moment niet al te veel aandacht aan besteed doch de opmerking liet mij niet meer los. Zij raakt namelijk in zekere zin aan één van de belangrijke pijlers van organisatiecultuur -> waardengedrevenheid.
In een vrije vertaling van het gedachtengoed van Richard Barrett betekent dit dat de wijze waarop medewerkers zich gedragen een afspiegeling behoort te zijn van de cultuur binnen het bedrijf.
Waarden en normen worden voor een belangrijk deel zichtbaar door omgangsvormen en gedrag. Elke zichzelf respecterende organisatie beseft dat deze samenhang onlosmakelijk is en dat gedrag van medewerkers, van hoog tot laag bepalend is voor het imago van de organisatie. Da’s niet altijd even eenvoudig en evenmin vanzelfsprekend. En helaas vaak van onderschat belang.
Maar wie kent niet de smeuïge verhalen tijdens een verjaardagsfeest waarbij een bedrijf wordt afgeserveerd op basis van een anekdote over een ongeïnteresseerde baliemedewerkster? En over de roekeloze inhaalactie van dat minibusje mét bedrijfslogo? Of van de vakbekwame tegelzetter die helaas na afloop van zijn hoogwaardige werkzaamheden het inschakelen van een schoonmaakbedrijf nodig maakt?
Aandacht voor cultuur = aandacht voor houding en gedrag. Gedrag representeert een belangrijk deel van het profiel van elk bedrijf.
Het gesprekje kreeg tijdens de pauze overigens nog een interessante wending doordat één van de deelnemers opmerkte dat haar baas de bewuste uitspraak als privépersoon zou hebben gedaan, … ’n hele geruststelling, nietwaar?
