“Maar bovenal mocht ik hem omdat hij me behandelde als een metgezel en een waardevolle gesprekspartner. Hij was een aandachtig en waarderend toehoorder.”
Dit prachtige citaat komt uit de mond van Theo Decker, de 13-jarige hoofdpersoon uit de fabelachtige roman ‘Het Puttertje’ van Donna Tart. Een veelzeggend citaat dat de kern van waardevolle contacten omvat. Aandacht en waardering zijn helaas begrippen die in de loop van de jaren nogal gedevalueerd lijken. Oprechte aandacht gaat verder dan ‘opmerken’. Waarderen gaat verder dan ‘tolereren’.
Soms lijkt het alsof we het verleerd zijn om met aandacht te luisteren. Dat we vergeten zijn hoe mooi verhalen kunnen zijn. Ons eigen oordeel zit ons danig in de weg en wij denken dat het van het grootste belang is dat we dat oordeel zo snel en effectief mogelijk over het verhaal van onze gesprekspartner leggen. Daarmee het verhaal te vaak ombuigend naar een discussie.
Natuurlijk, ik mág overal iets van vinden …… maar dat hoeft niet ! Er bestaat geen enkele plicht op het hebben van een mening of overtuiging, laat staan dat die ook nog geventileerd moet worden.
Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij hoe onmogelijk het is om ergens niets van te vinden, om ergens geen oordeel over te hebben. Want ja, getuigt dit blog niet van het tegendeel? Daarover -wellicht- ’n volgende blog.
Tijdens bijeenkomsten, in welk kader dan ook, wil ik verhalen koesteren. Stimuleren dat er met aandacht wordt geluisterd. Nieuwsgierigheid prikkelen. We oefenen in het stellen van vragen die nóg nieuwsgieriger maken, die zorgen voor diepgang in het verhaal, die niet leiden naar een antwoord of naar een oplossing maar die ervoor zorgen dat de verhalenverteller enthousiast verder gaat.
Dát zijn boeiende gesprekken. Er gebeurt iets. Er ontstaat iets. Er groeit iets. Tussen mensen, mét mensen. Aandacht zorgt voor groei.
Is het dan niet méér dan de moeite waard om aandachtig te zijn?!
Februari 2016
